„Mamo, tato, chciałabym wam przedstawić mojego chłopaka Adama” – powiedziałam pewnego letniego wieczoru, gdy Adam po raz pierwszy przyszedł do nas na kolację. Byłam podekscytowana, że w końcu moi rodzice poznają mojego chłopaka, z którym spotykałam się od kilku miesięcy. Niestety, spotkanie nie poszło zgodnie z planem.
Rodzice od razu zaczęli go wypytywać o pracę, zarobki, plany na przyszłość. Pytania padały jedno za drugim, bez chwili przerwy. Czułam, że robią to w dość natarczywy, nieprzyjemny sposób. Adam starał się grzecznie odpowiadać, ale widać było, że czuje się nieswojo w tej sytuacji. Ja również byłam zdenerwowana zachowaniem rodziców. Liczyłam na to, że dadzą Adamowi szansę i lepiej go poznają, zanim wyrobią sobie o nim opinię.
W pewnym momencie tata nie wytrzymał:
„Ten chłopak zupełnie do ciebie nie pasuje! Jest leniwy i nieodpowiedzialny. Nie pozwolę, żebyś z nim chodziła!”
Byłam w szoku. Nigdy nie widziałam taty tak zdenerwowanego i stanowczego. Gdzie podziała się jego opanowana natura? Spróbowałam bronić Adama, wyjaśnić, że to porządny i pracowity facet. Jednak rodzice nie chcieli mnie słuchać. Wieczór zakończył się kłótnią, po której Adam wyszedł z zażenowaniem.
Leżąc później w łóżku, analizowałam w myślach całą sytuację. Dlaczego moi rodzice zachowali się tak niegrzecznie? Czy rzeczywiście uważają, że Adam do mnie nie pasuje? A może po prostu trudno im zaakceptować, że ich córka dorosła i ma już swojego chłopaka? Te pytania nie dawały mi spokoju.
Następnego dnia tata oznajmił: „Nie chcę go więcej widzieć w naszym domu. Albo z nim zrywasz, albo się wyprowadzasz.”. Mama przytaknęła mu ze smutkiem w oczach. Była wyraźnie rozdarta między lojalnością wobec męża a troską o córkę. Ja jednak nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Jak moi rodzice mogą stawiać mi takie ultimatum? Przecież kochałam Adama i wiedziałam, że to porządny facet. Po prostu nie dali mu szansy, by to zobaczyć.
Postawiłam więc rodzicom ultimatum:
„Jeśli nie zaakceptujecie mojego chłopaka, wyprowadzam się!”
Miałam nadzieję, że to ich otrzeźwi i zmusi do refleksji. Niestety, rodzice nie zmienili zdania. Musiałam podjąć trudną decyzję – oni czy Adama. Z jednej strony nie wyobrażałam sobie zrywania z ukochanym, z drugiej – odejście od rodziny byłoby bolesne.
Przez kilka tygodni unikałam rodziców. Ich zachowanie uraziło mnie, choć w głębi duszy wiedziałam, że martwią się o mnie. Z Adamem jednak wszystko układało się coraz lepiej. Był czuły, troskliwy i coraz bardziej się w sobie zakochiwaliśmy.
W końcu postanowiłam dać rodzicom jeszcze jedną szansę. Umówiłam ich z Adamem na kawę w spokojnej kafejce. Tym razem atmosfera była zgoła odmienna. Okazało się, że Adam dostał dobrą pracę jako programista i ma konkretne plany na przyszłość. Opowiedział też więcej o swoich zainteresowaniach, pasjach. Rodzice zobaczyli, jak bardzo jestem z nim szczęśliwa. Zaczęli dostrzegać w nim cechy, których wcześniej nie chcieli dostrzec.
„Widzę, że ci na nim zależy. Skoro tak, to nie będziemy wam przeszkadzać” – powiedział w końcu tata.
To był przełom. Widać było, że rodzicom ulżyło. Mama nawet zaproponowała Adamowi, by przyszedł do nas na niedzielny obiad.
Od tamtej pory minęło kilka lat. Nadal jesteśmy z Adamem razem, a nasi rodzice polubili go i często go gościmy. Cieszę się, że udało mi się ich przekonać i nie musiałam dokonywać bolesnego wyboru między nimi a swoją miłością. Dzięki mojej determinacji i cierpliwości Adam został zaakceptowany. A rodzice zrozumieli, że kocham go naprawdę i warto dać mu szansę.
Ta historia pokazuje, jak ważna jest otwartość na drugiego człowieka. Czasem pierwsze wrażenie może być mylące. Adam na początku wydawał się moim rodzicom nieodpowiedni, ale przy bliższym poznaniu dostrzegli jego wartość. Liczę na to, że ta opowieść z happy endem przypadnie czytelnikom do gustu i skłoni do refleksji.
Nadesłała Pola z Lublina
Zobacz także:
