W życiu każdej dziewczyny są momenty, które zmieniają wszystko. Dla mnie takim momentem było zniknięcie mojego okresu. Tak, dokładnie. Zniknęło to, co dla wielu jest uciążliwością, a dla mnie stało się źródłem niepokoju. Mam 15 lat i od trzech miesięcy nie mam okresu. To historia o tym, jak próbowałam odnaleźć się w nowej rzeczywistości, pełnej niepewności, wizyt u lekarzy i wsparcia, którego szukałam w najmniej oczekiwanych miejscach.
Początek niepokoju
Początkowo myślałam, że to chwilowe. Może stres, może zmiana diety, a może po prostu mój organizm postanowił zrobić sobie przerwę. Ale kiedy pierwszy miesiąc przeszedł bez zmian, a potem drugi, zaczęłam się niepokoić. W mojej głowie zaczęły kłębić się pytania. Czy to normalne? Czy coś ze mną nie tak? Internet stał się moim najlepszym przyjacielem i najgorszym wrogiem jednocześnie. Każde kliknięcie prowadziło do nowej teorii, która albo uspokajała mnie na chwilę, albo pogrążała w jeszcze większym niepokoju.
Emocjonalna karuzela
Niepewność i strach zaczęły wpływać na moje codzienne życie. Czułam się jak na emocjonalnej karuzeli, która nie chciała się zatrzymać. Jednego dnia byłam przekonana, że to nic poważnego, a następnego obawiałam się najgorszego. Moje myśli krążyły wokół tego jednego tematu, a ja czułam się coraz bardziej osamotniona w swoich obawach. Nie wiedziałam, jak poruszyć ten temat z mamą czy przyjaciółkami. Bałam się, że zostanę źle zrozumiana lub że moje obawy zostaną zbagatelizowane.
Wizyta u lekarza
W końcu zebrałam w sobie dość odwagi, by porozmawiać z mamą. Jej reakcja była lepsza, niż się spodziewałam. Zamiast bagatelizować moje obawy, umówiła mnie na wizytę u lekarza. Czekałam na ten dzień z mieszaniną nadziei i strachu. Co jeśli coś jest ze mną nie tak? Co jeśli to coś poważnego?
Wizyta u lekarza okazała się być mniej straszna, niż się obawiałam. Lekarz wysłuchał mnie z empatią, zadał kilka pytań i zaproponował wykonanie badań. Wyjaśnił, że istnieje wiele przyczyn braku okresu i że ważne jest, by nie wpadać w panikę przedwcześnie.
Poszukiwanie wsparcia
W międzyczasie, czekając na wyniki badań, postanowiłam poszukać wsparcia w internecie. Trafiłam na forum dla dziewczyn, które miały podobne problemy. To było jak znalezienie oazy w pustyni. Wreszcie mogłam porozmawiać z kimś, kto rozumiał, przez co przechodzę. Dziewczyny na forum podzieliły się ze mną swoimi historiami i sposobami, jak radziły sobie z niepewnością. Czułam się mniej osamotniona, a moje obawy zaczęły maleć.
Rozwiązanie zagadki
Kiedy wyniki badań w końcu przyszły, okazało się, że moje obawy były nieuzasadnione. Brak okresu był spowodowany niewielką dysfunkcją hormonalną, którą dało się łatwo skorygować odpowiednią dietą i suplementacją. Lekarz zapewnił mnie, że to całkiem normalne w moim wieku i że nie mam się czym martwić.
Lekcja na przyszłość
Ta cała sytuacja nauczyła mnie kilku ważnych lekcji. Po pierwsze, że nie warto trzymać swoich obaw dla siebie. Rozmowa z kimś, kto może pomóc, jest pierwszym krokiem do rozwiązania problemu. Po drugie, internet może być pomocny, ale nie zastąpi profesjonalnej porady medycznej. I wreszcie, że wsparcie ze strony osób, które przechodzą przez podobne doświadczenia, jest nieocenione.
Teraz, kiedy patrzę wstecz, widzę tę całą sytuację jako część mojej drogi do dorosłości. Był to czas pełen niepewności, ale też czas, kiedy nauczyłam się, jak ważne jest, by szukać wsparcia i nie bać się mówić o swoich problemach.
Marika z Bydgoszczy
Zobacz także:
- Mam 40 lat i nigdy nie byłam u ginekologa. To było dla mnie bardzo trudne
- Mam 30 lat i nie mogę zajść w ciążę. Nigdy bym się nie spodziewała, że tak potoczy się moje życie
- Jak powiedzieć rodzicom o depresji? To był dla mnie istny koszmar
- Mam 13 lat i strasznie wypadają mi włosy
- Jak powiedzieć rodzicom o problemach psychicznych?
